نشون به اون نشون که زمانای قدیم یه مردمی بودن که بهشون میگفتن بنی اسرائیل. اینا بچه ها و نوه ها و نتیجه های حضرت یعقوب بودن. اینا هر وقت خدا یه کاری میکرد، چون نمی خواستن حرف خدا رو قبول کنن، سریع شروع میکردن به بهونه آوردن. مثلا خدا یه پیامبری رو از فامیلای خودشون براشون میاورد. میگفتن ول کن بابا. این که فامیل خودمونه. ما فقط پیامبری رو قبول میکنیم که غریبه باشه.

بعد خدا میومد براشون یه پیامبری میاورد که غریبه بود. میگفتن برو بابا. این که از ما نیست. ما میخوایم پیامبرمون فامیل خودمون باشه.

خلاصه هرکاری خدا میکرد، اینا باز بهونه میاوردن تا حرفای خدا رو گوش ندن.

حالا در مورد قرآنم همینه. کسایی که نمی خوان حرف خدا رو گوش بدن، هی بهونه میارن که مثلا چرا به زبون خودمون نیست. اگه به زبون ما بود، بهش ایمان میاوردیم. در حالیکه اگه خدا به زبون خودشونم براشون قرآن میاورد، بازم یه چیزی برای بهونه آوردن پیدا میکردن و قرآن رو نمی خوندن.

پس بچه ها مهم نیست قرآن به چه زبونیه. مهم اینه که به چه دردی می خوره. به چه دردی میخوره؟

راه درست زندگی کردن رو بهمون یاد میده و اخلاقای بدمونم از بین میبره

 

پایان

 

صفحات: 1· 2· 3