بچه ها وقتی که فرصت زندگی همه ی ما آدما و حیوونا و موجودات دیگه، توی اون بهشت و جهنم کوچولویی که توی بزرخ هست، تموم میشه و دیگه هیچ موجود زنده ای روی هیچ سیاره ای وجود نداره، یعنی دیگه همه مردن و رفتن برزخ و اونجا توی بهشت و جهنم موندن و دیگه وقت زندگیشون توی اونجا تموم شده، خدا میاد کل این دنیای خاکی و کل جهان رو خراب می کنه و یه دنیای جدیدی میسازه. دنیایی که همه چیش رو توش، خود ما ساختیم. خدا همه ی ستاره ها - مخصوصا خورشید - رو خاموش میکنه و از بین میبره. همه ی سیاره ها رو از بین میبره. همه ی کوه ها و دریاها و ساختمونا و طبیعت و خلاصه همه چی رو از بین میبره و فقط میذاره یه مکان صاف و بزرگ باقی بمونه.

بعد که اون مکان صاف و بزرگ رو ساخت، اونجا رو دو قسمت می کنه. یه قسمت رو خیلی خیلی خوشگل و خوش آب و هوا و خوش عطر و سرسبز  و نورانی و پر از قصر و طلا و جواهر می کنه و بهش میگه بهشت، و یه قسمت رو هم خیلی خیلی زشت و پر از آتیش و پر از بوی گند و تاریک و بد آب و هوا می کنه و بهش میگه جهنم. که این بهشت و جهنمی که خدا میسازه، همه ی چیزایی که توشون وجود داره، قبلا به دست خودمون به وجود اومده. یعنی نتیجه ی کارای خودمونه که هیچ وقت اون نتیجه رو ما نمیدیدیم. ازمون پنهون بود. ولی اونجا دیگه خدا همه رو بهمون نشون میده و با نتیجه ی کارای ما، یه جهان جدیدی میسازه.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8