البته بچه ها! به جز گروه بدبختا که همش حسرت میخورن و میگن کاش ما شیعه ی علی بودیم، شاید جالب باشه بدونین که حتی گروه خوشبختا هم حسرت می خورن. چه حسرتی؟ این حسرت که ای کاش ما هم تا وقتی توی دنیای خاکی بودیم، تلاشمونو برای شبیه خدا شدن، بیشتر می کردیم و حضرت علی رو توی همه ی کارامون مثل رفتارمون با دوستا و خانوادمون، ازدواجمون، تربیت بچه هامون، درس خوندنمون، توی همه چیزمون الگوی خودمون قرار میدادیم تا اینجا توی قیامت، رتبه ی بالاتری خدا بهمون میداد.

بچه ها به خاطر همین حسرتا، به قیامت « روز حسرت » هم میگن ها. بدبختا میگن کاش شیعه ی علی بودیم. خوشبختا میگن کاش بیشتر شبیه علی بودیم.

این حسرتا واسه اینه که خدا به خوشبختا هم رتبه و جایگاه برابر نمیده. به اندازه ای بهشون جایگاه خوبی توی بهشت میده که خودشون توی دنیای خاکی تلاش کردن و اون جایگاه رو بدست آوردن. دنیای خاکی مثل یه قلک یا حساب پس انداز هست. شما توی قلک پول میریزین، تا در آینده که بزرگ شدین، بتونین مثلا یه ماشین برای خودتون بخرین. حالا یکی پول بیشتری جمع می کنه و در آینده ماشین پیشرفته تری میخره، یکی هم بیشتر پولاشو الکی خرج می کنه و کمتر پس انداز می کنه و در آینده ماشین ساده تری میخره.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8