درس پنجم : حس چشایی
درس پنجم: حس چشایی
بچه ها دو تا صورت بی ادب بکشید که زبونشونو درآوردن بیرون.(با لحن شوخی بگو) یه صورت ناراحته و یه صورت خوشحال. پایینشونم یه سفره پر از خوراکی بکشید. هرچی که دوست دارید. حالا بالای اون صورت ناراحت بنویسید (چشایی نداره). بالای اون صورت خوشحالم بنویسید (چشایی داره).
خب حالا یه سوال: بچه ها شما دوست دارین جای کدوم از این صورت ها باشین؟ اونی که حس چشایی نداره و مزه هارو حس نمی کنه یا اونی که حس چشایی داره و مزه ها رو حس می کنه؟ اصلا این دو تا مگه چه فرقی با هم دارن. بالاخره آدم چه مزه ها رو حس بکنه چه نکنه، غذاشو می خوره و سیر میشه دیگه. دیگه حس چشایی چیه خدا الکی به ما داده؟ « اجازه بده بچه ها فکر کنن و جواب بدن و گفتگو کنن. وقتی گفتگو و تفکرشون تموم شد، این حدیث رو براشون بخون و بگو کنار نقاشیشون بنویسن.»
امام صادق(ع) فرمودن که: خدا به ما حس چشایی داده تا بتونیم مزه های مختلف رو از همدیگه تشخیص بدیم. مثلا بفهمیم کدوم آب شیرینه و کدوم آب شوره تا بدونیم وقتی تشنه هستیم کدومو باید بخوریم. یا بفهمیم کدوم غذا گندیده شده و کدوم غذا تازه هست تا یه وقت اشتباهی غذای گندیده نخوریم و مریض نشیم. زبون برای غذا خوردن، به ما کمک می کنه.