دیواری ندارم

من استعداد گل بودن ندارم

مثالی کهنه ام فعلی ندارم

شبی آشفته پلکی خسته بیدار

من عطر خیس باران را ندارم

به تقدیرم بگو تفسیر مبهم

من از خاکم گُلی اما ندارم

بگیر آرام دستم را خدایا

که بعد از مردن آغوشی ندارم

خدایا حس خوبی بود پرواز

برای من که بال و پر ندارم

چرا باز از سراشیبی پریدم

نفهمیدم که روحی از تو دارم

خدایا متهم باشم تو قاضی

به رحم بی مثالت چشم دارم

چنان مست گنه بودم که اکنون

هوا سرد است و دیواری ندارم

شاعر : نهاندل