اصحاب شمال تا دیدن آتیش اونا رو نسوزنده، به خدا گفتن: خب خدا ! یه بار دیگم بهمون وقت بده تا خودمونو بهت ثابت کنیم.

خدا هم گفت : باشه. بپرین توی آتیش.

اصحاب شمال رفتن تا نزدیکیای آتیش ولی تا حرارت آتیش بهشون خورد، اومدن عقب و گفتن نه نه نه. تو ما رو میسوزونی. اونا نسوختن چون وقتی توی دنیای ارواح زندگی میکردن، از خودشون مراقبت کردن و سالم موندن. ولی ما روحامون مبتلا به بیماری غرور و تمسخر و حسادته. واسه همینم ما میسوزیم.

خلاصه که این اصحاب شمال هی بهونه آوردن و هیچ جوره حاضر نشدن به خدا اعتماد کنن و همشونم دیدن که حق با خداست که به اماما و پیامبرا ولایت داده ولی به بقیه نداده. چون اولا اماما و پیامبرا ، عزم و اراده شون برای انجام دستورات خدا خیلی قویه درحالیکه بقیه آدما اینجوری نیستن. و دوما اماما و پیامبرا ، از همه ی آدما بیشتر به خدا اعتماد دارن و واسه همینم به سرعت دستورات خدا رو اجرا می کنن اما آدمای دیگه یه وقتایی به خدا شک می کنن و واسه همینم طول میدن تا دستوراتشو اجرا کنن. یا اصلا اجرا نمی کنن.

خلاصه اینکه خدا وقتی ما رو توی دنیای ذر قرار داد، بعد از اینکه خانواده هامونو مشخص کرد، این دو تا امتحان رو از همه ی ما آدما گرفت تا هم بهمون ثابت بشه که مسئولیت ولایت، حق امام ها و پیامبراست. و هم ما اونا رو کاملا بشناسیم تا بدونیم وقتی وارد دنیای خاکی شدیم، باید شیعه و پیرو چه کسایی باشیم.

پایان درس دوم

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5