تعطیل فرج

ما ساده نبودیم ولی غربی ها

تخریب تفکر خدایی کردند

تحمیل تمدن سیاهی کم بود

تدبیر برای بی حیایی کردند

از داغی این تب تباهی روزی

تجویز شراب الکل و قلیان کردند

تا ترجمه کردیم هدف هاشان را

تهدید به جنگ و حمله بر ما کردند

تا قدرت و اقتدار ایران دیدند

از ترس سقوطشان ترور ها کرند

از رشد شمار مسلمین ترسیدند

مانع شده و لواط را مد کردند

در سنت ازدواج بی نظمی شد

مار و سگ و گربه همدم ما کردند

دل تشنه ی آزادی غربی ها گشت

آن روز که ماهواره را رو کردند

گفتند حواسشان به ما هست ولی

با دیدن موشکی تشنج کردند

ما هرچه به شیعیان از آن ها گفتیم

گفتند دروغ است و تجمع کردند

تاریخ دوباره غرق یک جریان شد

تا تفرقه بین دو مسلمان کردند

روزی که از این جنگ ضرر ها دیدیم

اصلا چه توجهی به ما می کردند ؟

ای شیعه که تعجیل فرج می خواهی

بودی تو که تعطیل فرج می کردند ؟

شاعر : نهاندل

بی بال و پر

اَستَغفِرُکَ که بی تو از راه تو جا ماندم

از این که نمازِ بی توجه به تو می خواندم

استغفرکَ از این که در شوق گنه بودم

شرمنده خدا که بی تو گم کرده ی ره بودم

اما تو خدای من و من بنده ی تنهایت

بیچاره و مسکینم و محتاج سخن هایت

ویران شده حالِ منِ ویرانگرِ حالِ تو

می ترسم از اینجا نرسم من به وصال تو

می ترسم از آن لحظه که پرواز مرا خواهی

بی بال و پرم بینی و در لذت گمراهی

با توبه بر آنم که مرا بال و پری باشد

شاید که همین جمعه از آقا خبری باشد

بی تاب ظهورش شدم این درد ، فراگیر است

در بی خبری مانده ام این جمعه چه دلگیر است

با نیمه ی عمری که تلف کردم از این غفلت

خطّم زده ای شاید و ترسم ندهی مهلت

تنها تو خدایی و به غیر از تو که را دارم ؟

مولا که نیاید دل خود را به که بسپارم ؟

شاعر : نهاندل

یک شعله ی کوچک

نهی کن از منکر از منکر نباید بگذری

برگ آفت دیده در یک باغ بی تأثیر نیست

جنگلی می سوزد از یک شعله ی کوچک بِدان

در وقوع جرم ، تنها پای مجرم گیر نیست

بی بدیل امر به معروف از امورِ واجب است

بی تفاوت بودن عاقل را پشیمان می کند

صبر می خواهد کمی اما بزرگ است اجر آن

دانه ای گل یک بیابان را گلستان می کند

یک نفر را هم اگر آگاه کردی کافی است

مردمِ ما هر کدام آیینه ی یکدیگرند

امر و نهی آمد که بُگریزیم از عادات غلط

آدم بد را به قیمت های اندک می خرند

آسمان آبی اگر هست از وجود رنگ نیست

نور خورشید آسمان را رنگ آبی می زند

صاحب الامر از بدی ها نهیمان کرد از ازل

نور یزدان قلب ما را رنگ پاکی می زند

زندگی تفسیر قرآن است و حبّ اهل بیت

عمر خود را باید اینجا بگذرانی ای جوان

با خدا یا بی خدا آخر به نزدش می روی

منکر و معروف می ماند برایت جاودان

شاعر : نهاندل

رگ ایمان

رگ ایمان مرا خون شهادت جاریست

بگذر از رنگ و زبان ، وحدت ما اسلامیست

هر که تسلیم نشد ره به کجا خواهد برد

هر که تسلیم شهادت نشود خواهد مُرد

ما از این خانه گذشتیم به فرمان خدا

بی ریا ریخته ایم اشک برای شهدا

می خروشیم که ای دشمنِ در حال رصد

بهراسید از آن لحظه که مهدی برسد

و بترسید از آن لحظه که ما برخیزیم

جامه ی رزم به تن کرده قدم برداریم

همگی داوطلب شیعه ی اثنی عشری

که عَدُوٌ لِمَن عاداکُمِ ما هست عملی

شیعه یعنی که ابالفضل دو دستش برود

با لب تشنه به میدان شهادت بدود

خودش آبی نخورد چون لب مولا خشک است

گرچه دشمن پی شمشیر زدن بر مشک است

شیعیان حکم خدا روی زمین نگذارید

تا سر حرمله ها را ز بدن بردارید

شیعه معنا شده در منتقم ثار الله

فرج صاحب و مولای جهان یا الله

شاعر : نهاندل

غیر از خدا

در دل دو راه داری ، دارای اختیاری

خواهی به سوی او باش ، یا بنده ای فراری

مرگ آور است دنیا ، پس جسم را فدا کن

خواهی بخوان خدا را ، یا ره ز او جدا کن

علمی برای ماندن ، جهلی برای مردن

حسی که می نماید ، راهی به دل سپردن

از راه خالق خود ، حتی گذر نداری

از عشق او به عبدش ، گویی خبر نداری

عبد خدا کجایی ؟ ، بیزاری از درستی ؟

هر جا روی تو هر دم ، مخلوق خالق هستی

نان از خدا گرفتی ، فرمان از او نبردی

یک شب گرسنه ماندی ، دل را به او سپردی

هر جا که رو کنی باز ، رو سوی خالق آری

می میری و کسی را ، غیر از خدا نداری

با این که شد معین ، راه درست و باطل

باز انتخاب با توست ، قاضی خدای عادل

یا ساده بندگی کن ، آزاد زندگی کن

یا پیرو هوس باش ، یک عمر بردگی کن

اما اگر بخواهی ، درس خداشناسی

رو کن به نام الله ، نادم ز ناسپاسی

اوج خداشناسی ، تفسیر حَسبیَ الله

قرآن نوشته در خود ، نام بقیة الله

شاعر : نهاندل

دل شده حیران

چشمان پر از درد مرا دیده ای آقا

یابن الحسن ای صاحب من پس تو کجایی ؟

امّید ظهورت دل ویران مرا کشت

دل را چه کنم باز اگر این جمعه نیایی ؟

بدجور دلم کرده هوایت گل نرگس

اما به خدا بی خبری چاره ی دل نیست

یک دانه ی تسبیح عقیقم شده معدوم

آقا به خدا چاره ی آن دانه بَدَل نیست

گفتی فرج و عهد بخوانم که بیایی

بی خوابی صبح و فرج و عهد اثر کرد ؟

گفتی که بخوان ندبه که آرام بگیری

این ندبه ولی در دل من خوب اثر کرد

گفتی پسر فاطمه از نسل حسینی

از داغی گفتار تو آقا جگرم سوخت

بی عشق ظهور تو محال است شهادت

این دل به جز امید ظهور تو نیاموخت

آقا اگر اذنم بدهی خواهم از این پس

سلمان و کیان تو در این معرکه باشم

ای کاش بدانی دل من خواسته آقا

هنگام شهادت که در آغوش تو باشم

یابن الحسن از دوریَت این دل شده حیران

هر جمعه هوایی شده تا از تو بگویم

کز ما تو جدایی و جدا نیستی از ما

دیگر من از این غیبت کبری چه بگویم

شاعر : نهاندل

دلِ سنگی

حیفِ این جمعه که بودی و ندیدیم تو را

ما به غیر از غم و اندوه چه دادیم تو را

در جهان گشته ام آقا ، تو فراموش شدی

دل ما مُرد و برایش تو سیه پوش شدی

معصیت ها دلِ دلتنگِ تو را کم کرده

رهبرم سید علی را پُرِ ماتم کرده

با هر عهدی که شکست از ره او جا ماندیم

باز قلب پسر فاطمه را سوزاندیم

ما مگر غیر ظهورش چه امیدی داریم ؟

عهد بستیم که تا آمدنش بیداریم

عهد بستیم و همان ثانیه باران بارید

و شبی آمد و مشغول گنه ما را دید

گرچه سنگیم ولی ساده شکستیم آقا

با دلِ سنگی خود پای تو هستیم آقا

گفتم این را که بدانی دلِ من تنگ شده

به زمین خوردم و پای دلِ من لنگ شده

اگر از دین خدا با همگان دم بزنم

حقِ من نیست به مولای خودم سر بزنم؟

بی ریا آمده ام تا تو مرا رد نکنی

آمدم ساده بگویی که چه باید بکنی

آمدم ساده بگویم همه جا گشت دلم

نه فقط سوی تو ، همسوی تو برگشت دلم

آمدم ساده بگویم که پر از درد شدم

منتظر مانده ام اما نکند سرد شدم ؟

جمعه باران نزد اما دل من می بارید

انتظاری که فقط جمعه شما را می دید

نه فقط جمعه که هر لحظه دلم منتظر است

دلِ بی تاب مگر لحظه شماری بلد است؟

شاعر : نهاندل

مرا خلاصه می کند

مرا خلاصه کرده ای که بی جواب مانده ام

نگاهِ بی سؤال تو مرا خلاصه می کند

دلی برای یاد تو ، تو بی خبر ز حال من

غریب و بی کس آمدم ، وَ عشق حماسه می کند

تمام خانه های شهر ، اجاره می شود ولی

وجودِ بی سجود تو مرا خلاصه می کند

دلی که با خدا شود ، دلِ شکسته می خرد

دلِ شکسته ی علی مرا خلاصه می کند

قسم به گام ناگهان و کفش خیس باغبان

نگاه سرد دیگران مرا خلاصه می کند

شبیه قایقی شدم میان رودخانه ها

وجود آب و تشنگی مرا خلاصه می کند

قسم به روح مردگان بی خدا نمی خورم

قسم به جان زنده ها مرا خلاصه می کند

دوباره می رود دلم به سوی چشم های او

نگاه ساده اش ولی مرا خلاصه می کند

دوباره می رسد دلم به جانماز باز او

همان کسی که با خدا مرا خلاصه می کند

چرا بگویم از کسی که بی نشانه می رود

همان که گام خسته اش مرا خلاصه می کند

شاعر : نهاندل

عشق و اکراه

آن که شب ها می درخشاند جهان را ماه نیست

این جهان گویی ز حال صاحبش آگاه نیست

نام مهدی بر لب اما دل در اوج معصیت

ای مسلمانان مگر او حجتِ اَلله نیست

گرچه می بینید اما خانه را گم کرده اید

با صراة المستقیم هیچ آدمی گمراه نیست

تشنگی توفیق سرداران مهدی بود و هست

انتخاب از روی عشق است و در آن اکراه نیست

معصیت های شما روزی علی را هم شکست

آهِ دل با چاه گفتن قصه ای کوتاه نیست

کوفه هم مثل شما دم می زد از حب حسین

باید از خود می گذشت هیچ عاشقی خودخواه نیست

ای مسلمانان نباشید عاجز از احیای حق

گفتن از مهدی فقط تکلیف یک مداح نیست

در جواب آن که از ایران نمی داند بگو

هیچ جایی مثل این کشور شهادتگاه نیست

این همه گفتیم و می گوییم از این غیبت ولی

باز هم با مهدیِ زهرا کسی همراه نیست

دیر می آیید و زود از پیش آقا می روید

محضر صاحب زمان تنها زیارتگاه نیست

آنکه می خواهد امامش را بگوید یا علی

جای سرداران مهدی در ندامتگاه نیست

شاعر : نهاندل

به یاد

به یاد نفس های خاکی مردان غیرت

به یاد جوانان زخمی ولی با بصیرت

به یاد سر و دست و آمادگی ، مین و میدان

به یاد سخن های بی انحراف شهیدان

به یاد دفاعی که با یاعلی شد مقدس

مدد های غیبی و پیمانی از ذات اقدس

به یاد اسیران جا مانده در خاک غربت

شهیدان گمنام و گمگشته در عصر غیبت

خدایی که با یاریش وعده ای شد محقق

و شب زنده داران لب تشنه در جبهه ی حق

به یاد دیاری که خاکش شد آغوش پیکر

همان خاک سردی که سجاده می گشت و سنگر

به لب تشنگانی که سیراب از آینده گشتند

همانان که با یا حسین از خوشی ها گذشتند

به یاد همان ها که در یاد ما جا ندارند

همانان که تسلیم فرمان پروردگارند

شاعر : نهاندل