آغوش زخم های بزرگ

باید دری شکسته شود تا رها شوی

باید نگاه خسته شود تا سفر کنی

باید اراده ای بکنی تا رهت دهند

باید که پا به پای امامت خطر کنی

آغوش زخم های بزرگ است قلب ما

هر کس به قدر قدرت خود ضربه می زند

باید خبر کنند طبیبان زبده را

اما به زخم کشته که مرهم نمی زنند

ما کشتگان راه اباصالحیم و بس

سر های ما به روی بدن ماندگار نیست

باید به پای یار بسوزیم و جان دهیم

دلتنگ بودن علت دیدار یار نیست

عاشق ندیده ام که فرار از خدا کند

چاقوی تیز دسته ی خود را نمی برد

بی چادر سیاه و بدون نماز شب ؟

این عاشقی به درد خدایم نمی خورد

فریادی از غریب غریبان شنیده ام

آسان نبود گریه ولی سخت هم نبود

این درد بی توقف فرزند نرجس است

آزاده ای که محرم اهل حرم نبود

برخیز از برای دفاع از حریم عشق

تسلیمِ امرِ صاحبِ امر ، عینِ بندگیست

احیا نکرده ای مگر این قلب خفته را ؟

بیراهه رفتن تو فقط مرگ زندگیست

عمری به سادگی خود اقرار کرده ایم

اما به قلب ساده ی ما سخت می گذشت

لایق نبوده ایم که او را ندیده ایم

او از کنار خانه ی ما هم نمی گذشت

شاعر : نهاندل