13 تیر 1397 توسط الهام عارفپور
چه کردیم
نمی دانم چرا دنیا خراب است
به هر سو می روم گویی سراب است
شبیه مرده جسمی سرد دارم
خدا هم خسته ام هم درد دارم
شُکوهِ قله ام را ابر پوشاند
نفس هایم درون باد جا ماند
منم فرهادِ بی فریادِ عاشق
من اقیانوس مواجم نه قایق
کدام آیینه از رویم گذر کرد ؟
دلم را معدن تاریک زر کرد
به قرآنی که می خواندم سحرگاه
قسم خوردم بمیرم در همین راه
نشانم داده معبودم کسی را
که می گیرد تبِ دلواپسی را
به جاءَ الحَقِّ او دل ها بهار است
حضورش نور باور های تار است
به گفتارش همه عالم مطیع اند
مطیعان صاحب قلبی وسیع اند
کجا پیدا کنم صاحب زمان را ؟
چرا یاران نمی گویند اذان را ؟
چه کردیم عاشقی تنها نماند ؟
چه کردیم عشق بی سامان نماند ؟
چه کردیم حرمتی باشد حرم را ؟
چه کردیم آن همه لطف و کرم را ؟
چرا محتاج را یاری ندادیم ؟
چرا از درد می گوییم و شادیم ؟
چرا با کینه پر کردیم دل را ؟
چرا آلوده کردیم آب و گل را ؟
چرا تعبیر ما از آشنایی
شروعش دیر و پایانش جدایی ؟
کجا رفت آن وفاداری و غیرت ؟
سلاح نرم آمد کو بصیرت ؟
به دشمن ناسزا گفتیم یا خود ؟
به جنگ دشمنان رفتیم یا خود ؟
چه کردیم ابرِ بی باران ببارد ؟
هنوز او اذن برگشتن ندارد
شاعر : نهاندل