جای هستی

روزی مرا تا عمق پستی می کشانی

روزی دگر تا اوج هستی می کشانی

روزی معلق می شوم ما بین آن دو

روزی دگر تا خودپرستی می کشانی

احساس تنهاییِ من نادیدنی نیست

ای دل ببین با چشم های من چه کردی

هرگز نخواهد رفت از یادم که روزی

زخم مرا دیدی ولی درمان نکردی

گاهی تماشایم کنی بد نیست ای دل

از بی قراری های تو من بی قرارم

باید در این دنیا به خلوت خو بگیری

زیرا من اینجا یار و دلداری ندارم

از عاشقی سهمی نخواهی داشت هرگز

آخر مرا با عشق هرگز الفتی نیست

ای دل بیا با سرنوشت خود بسازیم

عادت نخواهی کرد ، اما چاره ای نیست

با اختیار آلوده گشتم مست و حیران

من نیستی را جای هستی برگزیدم

آری ملامت می کنم خود را از آن روز

ای کاش نَفسم را به آتش می کشیدم

شاعر:نهاندل