دل شده حیران

چشمان پر از درد مرا دیده ای آقا

یابن الحسن ای صاحب من پس تو کجایی ؟

امّید ظهورت دل ویران مرا کشت

دل را چه کنم باز اگر این جمعه نیایی ؟

بدجور دلم کرده هوایت گل نرگس

اما به خدا بی خبری چاره ی دل نیست

یک دانه ی تسبیح عقیقم شده معدوم

آقا به خدا چاره ی آن دانه بَدَل نیست

گفتی فرج و عهد بخوانم که بیایی

بی خوابی صبح و فرج و عهد اثر کرد ؟

گفتی که بخوان ندبه که آرام بگیری

این ندبه ولی در دل من خوب اثر کرد

گفتی پسر فاطمه از نسل حسینی

از داغی گفتار تو آقا جگرم سوخت

بی عشق ظهور تو محال است شهادت

این دل به جز امید ظهور تو نیاموخت

آقا اگر اذنم بدهی خواهم از این پس

سلمان و کیان تو در این معرکه باشم

ای کاش بدانی دل من خواسته آقا

هنگام شهادت که در آغوش تو باشم

یابن الحسن از دوریَت این دل شده حیران

هر جمعه هوایی شده تا از تو بگویم

کز ما تو جدایی و جدا نیستی از ما

دیگر من از این غیبت کبری چه بگویم

شاعر : نهاندل

دلِ سنگی

حیفِ این جمعه که بودی و ندیدیم تو را

ما به غیر از غم و اندوه چه دادیم تو را

در جهان گشته ام آقا ، تو فراموش شدی

دل ما مُرد و برایش تو سیه پوش شدی

معصیت ها دلِ دلتنگِ تو را کم کرده

رهبرم سید علی را پُرِ ماتم کرده

با هر عهدی که شکست از ره او جا ماندیم

باز قلب پسر فاطمه را سوزاندیم

ما مگر غیر ظهورش چه امیدی داریم ؟

عهد بستیم که تا آمدنش بیداریم

عهد بستیم و همان ثانیه باران بارید

و شبی آمد و مشغول گنه ما را دید

گرچه سنگیم ولی ساده شکستیم آقا

با دلِ سنگی خود پای تو هستیم آقا

گفتم این را که بدانی دلِ من تنگ شده

به زمین خوردم و پای دلِ من لنگ شده

اگر از دین خدا با همگان دم بزنم

حقِ من نیست به مولای خودم سر بزنم؟

بی ریا آمده ام تا تو مرا رد نکنی

آمدم ساده بگویی که چه باید بکنی

آمدم ساده بگویم همه جا گشت دلم

نه فقط سوی تو ، همسوی تو برگشت دلم

آمدم ساده بگویم که پر از درد شدم

منتظر مانده ام اما نکند سرد شدم ؟

جمعه باران نزد اما دل من می بارید

انتظاری که فقط جمعه شما را می دید

نه فقط جمعه که هر لحظه دلم منتظر است

دلِ بی تاب مگر لحظه شماری بلد است؟

شاعر : نهاندل

مرا خلاصه می کند

مرا خلاصه کرده ای که بی جواب مانده ام

نگاهِ بی سؤال تو مرا خلاصه می کند

دلی برای یاد تو ، تو بی خبر ز حال من

غریب و بی کس آمدم ، وَ عشق حماسه می کند

تمام خانه های شهر ، اجاره می شود ولی

وجودِ بی سجود تو مرا خلاصه می کند

دلی که با خدا شود ، دلِ شکسته می خرد

دلِ شکسته ی علی مرا خلاصه می کند

قسم به گام ناگهان و کفش خیس باغبان

نگاه سرد دیگران مرا خلاصه می کند

شبیه قایقی شدم میان رودخانه ها

وجود آب و تشنگی مرا خلاصه می کند

قسم به روح مردگان بی خدا نمی خورم

قسم به جان زنده ها مرا خلاصه می کند

دوباره می رود دلم به سوی چشم های او

نگاه ساده اش ولی مرا خلاصه می کند

دوباره می رسد دلم به جانماز باز او

همان کسی که با خدا مرا خلاصه می کند

چرا بگویم از کسی که بی نشانه می رود

همان که گام خسته اش مرا خلاصه می کند

شاعر : نهاندل

عشق و اکراه

آن که شب ها می درخشاند جهان را ماه نیست

این جهان گویی ز حال صاحبش آگاه نیست

نام مهدی بر لب اما دل در اوج معصیت

ای مسلمانان مگر او حجتِ اَلله نیست

گرچه می بینید اما خانه را گم کرده اید

با صراة المستقیم هیچ آدمی گمراه نیست

تشنگی توفیق سرداران مهدی بود و هست

انتخاب از روی عشق است و در آن اکراه نیست

معصیت های شما روزی علی را هم شکست

آهِ دل با چاه گفتن قصه ای کوتاه نیست

کوفه هم مثل شما دم می زد از حب حسین

باید از خود می گذشت هیچ عاشقی خودخواه نیست

ای مسلمانان نباشید عاجز از احیای حق

گفتن از مهدی فقط تکلیف یک مداح نیست

در جواب آن که از ایران نمی داند بگو

هیچ جایی مثل این کشور شهادتگاه نیست

این همه گفتیم و می گوییم از این غیبت ولی

باز هم با مهدیِ زهرا کسی همراه نیست

دیر می آیید و زود از پیش آقا می روید

محضر صاحب زمان تنها زیارتگاه نیست

آنکه می خواهد امامش را بگوید یا علی

جای سرداران مهدی در ندامتگاه نیست

شاعر : نهاندل

به یاد

به یاد نفس های خاکی مردان غیرت

به یاد جوانان زخمی ولی با بصیرت

به یاد سر و دست و آمادگی ، مین و میدان

به یاد سخن های بی انحراف شهیدان

به یاد دفاعی که با یاعلی شد مقدس

مدد های غیبی و پیمانی از ذات اقدس

به یاد اسیران جا مانده در خاک غربت

شهیدان گمنام و گمگشته در عصر غیبت

خدایی که با یاریش وعده ای شد محقق

و شب زنده داران لب تشنه در جبهه ی حق

به یاد دیاری که خاکش شد آغوش پیکر

همان خاک سردی که سجاده می گشت و سنگر

به لب تشنگانی که سیراب از آینده گشتند

همانان که با یا حسین از خوشی ها گذشتند

به یاد همان ها که در یاد ما جا ندارند

همانان که تسلیم فرمان پروردگارند

شاعر : نهاندل

لرزه ی ویرانگر

تا آیه ی بسم الله ، آغاز سخن باشد

از درد نگوید دل ، گفتار به حق باشد

با عرض سلام آقا ، آزاده ی دربندیم

از یاد خدا هرگز ، بیمار نمی گردیم

در راه عقاید ما ، در کوشش و پیکاریم

مُسلِم نشدیم اما ، هم سنگر عماریم

دستی به قلم داریم ، آن هم به فدای دوست

این لرزه ی ویرانگر ، از وحشت قهر اوست

در مسجد یار آقا ، یادی ز غریبان کن

امّید ظهور از تو ، از ما طلب جان کن

ما حب علی داریم ، روی از تو نگردانیم

آیینه ی یار هستی ، ما گوش به فرمانیم

آقا تو که می دانی ، سخت است حیات اما

گفتند که کم مانده ، تا روز نجات ما

از درد فراق یار ، گفتی تو به ما آقا

گفتی و نهان کردی ، رنجوری خود آقا

می دانم امام من ، رنجیده تو از مایی

درد تو به جان من ، امید جوان هایی

دانم اگر این کشور ، بی خامنه ای باشد

این امنیت و وحدت ، می میرد و می پاشد

مردم اگر آگاهید ، از آنچه که می گویم

بی وقفه به پا خیزید ، من قصه نمی گویم

از دامن امریکا ، نسلی شده آدمکش

هر اسلحه صد انسان ، بی رحم و برادر کش

در کشتن انسان ها ، یاغی گر و بی رحم اند

زن باشد و یا دختر ، ناموس نمی فهمند

این کشور امانش را ، از لطف خدا دارد

در کشور همسایه ، خون است که می بارد

شاعر : نهاندل

عبا مشکی

زین پس به جز اذکار و علوم هیچ نگویم

باید بشوم مخلص اگر بنده ی اویم

آرام نمی گیرم و در خلوت هر شب

می گویم امان از من و از معصیت لب

تنها که قدم می زنم از کوچه به مسجد

می بینم همان مرد عبا مشکی ساجد

می بینم عصایی پرِ از نور به دستش

او مست بهشت است و من اما پرِ آتش

با زمزمه ای زیر لب آن مرد بهشتی

می گفت ز بیداری شب ساده گذشتی

می گفت دل از ذکر خدا می شود آرام

بگذار که با یاد خدا بگذرد ایام

می گفت از آیینه بپرس عبد خدا کیست

تصویر مجازیّ خدا در تو چرا نیست ؟

انگار نه انگار تو مخلوق خدایی

دلبسته ی خواب سحری یا که ز مایی ؟

من تشنه ندیدم که پیِ آب نباشد

ماه از سر شب باشد و مهتاب نباشد

دلدار ندیدم به دلش سخت بگیرد

معشوقِ کسی باشد و از شوق نمیرد

می گفت به دنبال حیات دل خود باش

احیا که شدی سِرّ خدا را نکنی فاش

از سجده بگیر آیه ی نورانیتت را

با سجده نشانش بده انسانیتت را

شاعر : نهاندل

چه کنم ؟

یار من رفته خدا با دلِ تنگم چه کنم ؟

ماه پنهان شده با دیده ی تارم چه کنم ؟

یک نفر بود ، ولیکن همه کس بود مرا

نفسم رفته خدا ، نبض ندارم چه کنم ؟

مست عشقی شده بودم که تو یادم دادی

یوسفم رفت و دگر نیست کنارم چه کنم ؟

نسپاری به دلم مهر کسی را به جز او

هیچ کس را به جز او دوست ندارم چه کنم ؟

اشک شور است ، خدا زخم دلم می سوزد

بی قرارم اگر از غصه نبارم چه کنم ؟

در شگفتم که چرا فاصله را ساخته ای

روی این فاصله ها پا نگذارم چه کنم ؟

دل سپردم به دعایی که جوابی نگرفت

سینه ام تنگ شده تحت فشارم چه کنم ؟

مَحرَم سِرّ دلم بود و تو می دانستی

رفت و من محرم اسرار ندارم چه کنم ؟

دوریَش می کُشد آخر منِ بی حوصله را

لحظه و ثانیه را گر نشمارم چه کنم ؟

مرز ها یک شَبه محبوب مرا دزدیدند

من از آن شب پی آرام و قرارم چه کنم ؟

عاشقی خاطره ای بیش نبود اما من

بَرده ی عشقم و در فکر فرارم چه کنم

چشم بارانی و دلتنگی و پلکی خسته

نظری کن به دلم یار ندارم چه کنم ؟

شاعر : نهاندل

راز جانبازی

هشت سال ایران ما در گیر و دار جنگ بود

رأی ما تنها در آن دوران گریز از ننگ بود

آمدند ایران ما را هم به نام خود کنند

شاید آن جا جا برای سرخوشیشان تنگ بود

هشت سال ایران ما با رنگ عاشورا گذشت

سخت بود و با امام این درد ها کمرنگ بود

هرچه دشمن پای ما را بُرد ، سرپا تر شدیم

با اطاعت از خمینی پای دشمن لنگ بود

این طرف جانی فدا شد بَهر استقلال ما

آن طرف تر کودکی بَهرِ پدر دلتنگ بود

پایداریّ زنان مّا از آن رو بود که

سازشان قرآن و ساز دشمنان آهنگ بود

نیست جای حیرت از بی رحمی این ناکسان

بس که می خوردند حرام احساسشان از سنگ بود

درد دل هایی که باقی مانده افشا می کند

راز جانبازی حیات نسل نوفرهنگ بود

سال ها بگذشت هنوز اما حقیقت زنده است

این که رأی ما در آن دوران گریز از ننگ بود

شاعر : نهاندل

سنگ مزار

غم پیله تنید ، پاره کردیم آن را

پروانه شدیم تا به گل ها برسیم

دیدیم که عشق ، هر کجا رفت شکست

پس یار شدیم ، تا به دل ها برسیم

افسانه نبود قصه ی یوسف مصر

باید که در عشق به زلیخا برسیم

فرهاد کجاست ؟ آن که جان داد در عشق

مجنون نشدیم تا به لیلا برسیم

مقصود دل است بوده و خواهد بود

باشد که در عشق به بلندا برسیم

خاکی نشدیم محض نیرنگ و ریا

ما در سفریم ، تا به تقوا برسیم

از قله ی کوه تا زمین راهی نیست

جاری شده ایم تا به دریا برسیم

از غم برهیم تا هدف گم نشود

امروز گذشت تا به فردا برسیم

باید چو شهید جان ما را بخرند

پر باز کنیم تا به بالا برسیم

در سنگ مزار ، این سخن حک شده بود

ما عبد شدیم تا به مولا برسیم

شاعر : نهاندل