توی دنیای خاکی هم ما یاد گرفتیم که چند سال وقت داریم تا روحمون کاملا شبیه خدا بشه. یعنی رحمان بشیم. رحیم بشیم. رازق بشیم. شاکر و غافر بشیم.

پس چی شد؟

توی دنیای دل مامان، جسممون کاملا شبیه اولین انسان بشه.

توی دنیای خاکی، روحمون کاملا شبیه خدا بشه.

حالا بچه ها! اگه یه آدمی، توی دنیای دل مامانش، جسمش کامل نشه و به دنیا بیاد، مثلا چشماش کامل نشه و نابینا به دنیا بیاد، دستاش کامل نشه و بدون دست به دنیا بیاد، یا مثلا یه کلیه نداشته باشه، شنوایی نداشته باشه، پا نداشته باشه، چه اتفاقی توی دنیای خاکی براش میفته؟

زندگی براش عذاب آور و سخت میشه و نمی تونه از خیلی از نعمت هایی که خدا آفریده، لذت ببره. مثلا کسی که بینایی نداره، نمی تونه از طبیعت، گل ها، حتی از دیدن لبخند دیگران لذت ببره. یا کسی که دست نداره، نمی تونه از نقاشی، خمیربازی، بغل کردن مامان و باباش و این چیزا لذت ببره. یا نمی تونه در آینده جراح بشه. یا کسی که پا نداره، نمی تونه از دویدن و راه رفتن توی طبیعت و کوه و شنا توی دریا لذت ببره. زندگی توی دنیای خاکی برای آدمایی که جسمشون توی دنیای دل مامان کامل نشده خیلی سخت و عذاب آور میشه. اما کسایی که جسمشون کامل شده، می تونن از همه ی نعمت های خدا توی دنیای خاکی لذت ببرن و خوش بگذرونن. از صدای پرنده ها، آب بازی کردن، حرف زدن و آواز خوندن و قرآن خوندن، دویدن توی طبیعت و بازی کردن با دوستا، خوندن و نوشتن و خیلی چیزای دیگه.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7