فریاد دل ما

نکند در شب تاریک رهایم بکنی

ز دلِ تنگِ من آقا تو جدایم نکنی

نکند لطف شما شامل حالم نشود

روز برگشتنتان حاصل فالم نشود

دیدی آقا چقَدَر از سحر جمعه گذشت

این دلِ عاشق من لایق دیدار نگشت

از زمان حضرت مهدی گله داریم بیا

حافظ دین و پناهنده به غاریم بیا

العجل ای تو که مولای یتیمان شده ای

خانه ی ما چه بدی داشت که پنهان شده ای

به فدای تو همه جان و همه بودنِ من

تو نباشی به خیال است همه آسودنِ من

تو نباشی چه کنیم آب به دریا نرسد

یک نفر نیست به فریاد دل ما برسد ؟

تو نبودی و من از ظلمت شب ترسیدم

لااقل کاش شبی خواب تو را می دیدم

شاعر : نهاندل

در عمل

گرچه غیبت امتحانی ساده نیست

هر کس از مهدی گذشت آزاده نیست

باورِ تنگ و دلِ تنگ و درنگ

زندگی هامان دوباره مانده لنگ

ما که در دنیا و دین سرگشته ایم

تا کجا دنبال مولا گشته ایم ؟

ما که در رفتار خود وا مانده ایم

حتما از یاری به او جا مانده ایم

بی مدد در دین مُردّد می شویم

از دوراهی های دل رد می شویم

عاشقی را ذکر لب ها می کنیم

در عمل اما خطا ها می کنیم

هیچ پرسیدیم امامِ ما کجاست ؟

او که شب ها گریه هایش بی صداست

نام مهدی ذکر لب هامان شده ؟

راه مهدی راه دل هامان شده ؟

با دعای عهد ما آخر چه شد ؟

یک نفر سرباز مولامان نشد ؟

تیره روزی های ما از غیبت است

تیرِ ما بر جانِ مولا مان نشست

شاعر : نهاندل

دیواری ندارم

من استعداد گل بودن ندارم

مثالی کهنه ام فعلی ندارم

شبی آشفته پلکی خسته بیدار

من عطر خیس باران را ندارم

به تقدیرم بگو تفسیر مبهم

من از خاکم گُلی اما ندارم

بگیر آرام دستم را خدایا

که بعد از مردن آغوشی ندارم

خدایا حس خوبی بود پرواز

برای من که بال و پر ندارم

چرا باز از سراشیبی پریدم

نفهمیدم که روحی از تو دارم

خدایا متهم باشم تو قاضی

به رحم بی مثالت چشم دارم

چنان مست گنه بودم که اکنون

هوا سرد است و دیواری ندارم

شاعر : نهاندل

احساس اشتباهی

راز شکستن من ، آهنگ عاشقانه

نامی بر او نهادم ، احساس اشتباهی

زیباتر از خدا را ، هرگز ندیدم اما

او را نگاه کردم ، احساس اشتباهی

امروز در تب این ، فردا فدای آنم

مرزی ندارد این دل ، احساس اشتباهی

رمان عاشقانه ، بیداری شبانه

بی حالی دمِ صبح ، احساس اشتباهی

آغوش گرم و بوسه ، راز سکانس حذفی

دیوانگی و پوچی ، احساس اشتباهی

امشب ببار باران ، آتش گرفته جانم

از عشق بی نصیبم ، احساس اشتباهی

از عشق تو بریدم ، بیهوده بودم عمری

حالا مرا ببخش از ، احساس اشتباهی

بی کار و پر گناهم ، پر کار و بی گناهی

راز شکستن من ، احساس اشتباهی

شاعر : نهاندل

تعطیل فرج

ما ساده نبودیم ولی غربی ها

تخریب تفکر خدایی کردند

تحمیل تمدن سیاهی کم بود

تدبیر برای بی حیایی کردند

از داغی این تب تباهی روزی

تجویز شراب الکل و قلیان کردند

تا ترجمه کردیم هدف هاشان را

تهدید به جنگ و حمله بر ما کردند

تا قدرت و اقتدار ایران دیدند

از ترس سقوطشان ترور ها کرند

از رشد شمار مسلمین ترسیدند

مانع شده و لواط را مد کردند

در سنت ازدواج بی نظمی شد

مار و سگ و گربه همدم ما کردند

دل تشنه ی آزادی غربی ها گشت

آن روز که ماهواره را رو کردند

گفتند حواسشان به ما هست ولی

با دیدن موشکی تشنج کردند

ما هرچه به شیعیان از آن ها گفتیم

گفتند دروغ است و تجمع کردند

تاریخ دوباره غرق یک جریان شد

تا تفرقه بین دو مسلمان کردند

روزی که از این جنگ ضرر ها دیدیم

اصلا چه توجهی به ما می کردند ؟

ای شیعه که تعجیل فرج می خواهی

بودی تو که تعطیل فرج می کردند ؟

شاعر : نهاندل

بی بال و پر

اَستَغفِرُکَ که بی تو از راه تو جا ماندم

از این که نمازِ بی توجه به تو می خواندم

استغفرکَ از این که در شوق گنه بودم

شرمنده خدا که بی تو گم کرده ی ره بودم

اما تو خدای من و من بنده ی تنهایت

بیچاره و مسکینم و محتاج سخن هایت

ویران شده حالِ منِ ویرانگرِ حالِ تو

می ترسم از اینجا نرسم من به وصال تو

می ترسم از آن لحظه که پرواز مرا خواهی

بی بال و پرم بینی و در لذت گمراهی

با توبه بر آنم که مرا بال و پری باشد

شاید که همین جمعه از آقا خبری باشد

بی تاب ظهورش شدم این درد ، فراگیر است

در بی خبری مانده ام این جمعه چه دلگیر است

با نیمه ی عمری که تلف کردم از این غفلت

خطّم زده ای شاید و ترسم ندهی مهلت

تنها تو خدایی و به غیر از تو که را دارم ؟

مولا که نیاید دل خود را به که بسپارم ؟

شاعر : نهاندل

یک شعله ی کوچک

نهی کن از منکر از منکر نباید بگذری

برگ آفت دیده در یک باغ بی تأثیر نیست

جنگلی می سوزد از یک شعله ی کوچک بِدان

در وقوع جرم ، تنها پای مجرم گیر نیست

بی بدیل امر به معروف از امورِ واجب است

بی تفاوت بودن عاقل را پشیمان می کند

صبر می خواهد کمی اما بزرگ است اجر آن

دانه ای گل یک بیابان را گلستان می کند

یک نفر را هم اگر آگاه کردی کافی است

مردمِ ما هر کدام آیینه ی یکدیگرند

امر و نهی آمد که بُگریزیم از عادات غلط

آدم بد را به قیمت های اندک می خرند

آسمان آبی اگر هست از وجود رنگ نیست

نور خورشید آسمان را رنگ آبی می زند

صاحب الامر از بدی ها نهیمان کرد از ازل

نور یزدان قلب ما را رنگ پاکی می زند

زندگی تفسیر قرآن است و حبّ اهل بیت

عمر خود را باید اینجا بگذرانی ای جوان

با خدا یا بی خدا آخر به نزدش می روی

منکر و معروف می ماند برایت جاودان

شاعر : نهاندل

رگ ایمان

رگ ایمان مرا خون شهادت جاریست

بگذر از رنگ و زبان ، وحدت ما اسلامیست

هر که تسلیم نشد ره به کجا خواهد برد

هر که تسلیم شهادت نشود خواهد مُرد

ما از این خانه گذشتیم به فرمان خدا

بی ریا ریخته ایم اشک برای شهدا

می خروشیم که ای دشمنِ در حال رصد

بهراسید از آن لحظه که مهدی برسد

و بترسید از آن لحظه که ما برخیزیم

جامه ی رزم به تن کرده قدم برداریم

همگی داوطلب شیعه ی اثنی عشری

که عَدُوٌ لِمَن عاداکُمِ ما هست عملی

شیعه یعنی که ابالفضل دو دستش برود

با لب تشنه به میدان شهادت بدود

خودش آبی نخورد چون لب مولا خشک است

گرچه دشمن پی شمشیر زدن بر مشک است

شیعیان حکم خدا روی زمین نگذارید

تا سر حرمله ها را ز بدن بردارید

شیعه معنا شده در منتقم ثار الله

فرج صاحب و مولای جهان یا الله

شاعر : نهاندل

غیر از خدا

در دل دو راه داری ، دارای اختیاری

خواهی به سوی او باش ، یا بنده ای فراری

مرگ آور است دنیا ، پس جسم را فدا کن

خواهی بخوان خدا را ، یا ره ز او جدا کن

علمی برای ماندن ، جهلی برای مردن

حسی که می نماید ، راهی به دل سپردن

از راه خالق خود ، حتی گذر نداری

از عشق او به عبدش ، گویی خبر نداری

عبد خدا کجایی ؟ ، بیزاری از درستی ؟

هر جا روی تو هر دم ، مخلوق خالق هستی

نان از خدا گرفتی ، فرمان از او نبردی

یک شب گرسنه ماندی ، دل را به او سپردی

هر جا که رو کنی باز ، رو سوی خالق آری

می میری و کسی را ، غیر از خدا نداری

با این که شد معین ، راه درست و باطل

باز انتخاب با توست ، قاضی خدای عادل

یا ساده بندگی کن ، آزاد زندگی کن

یا پیرو هوس باش ، یک عمر بردگی کن

اما اگر بخواهی ، درس خداشناسی

رو کن به نام الله ، نادم ز ناسپاسی

اوج خداشناسی ، تفسیر حَسبیَ الله

قرآن نوشته در خود ، نام بقیة الله

شاعر : نهاندل

دل شده حیران

چشمان پر از درد مرا دیده ای آقا

یابن الحسن ای صاحب من پس تو کجایی ؟

امّید ظهورت دل ویران مرا کشت

دل را چه کنم باز اگر این جمعه نیایی ؟

بدجور دلم کرده هوایت گل نرگس

اما به خدا بی خبری چاره ی دل نیست

یک دانه ی تسبیح عقیقم شده معدوم

آقا به خدا چاره ی آن دانه بَدَل نیست

گفتی فرج و عهد بخوانم که بیایی

بی خوابی صبح و فرج و عهد اثر کرد ؟

گفتی که بخوان ندبه که آرام بگیری

این ندبه ولی در دل من خوب اثر کرد

گفتی پسر فاطمه از نسل حسینی

از داغی گفتار تو آقا جگرم سوخت

بی عشق ظهور تو محال است شهادت

این دل به جز امید ظهور تو نیاموخت

آقا اگر اذنم بدهی خواهم از این پس

سلمان و کیان تو در این معرکه باشم

ای کاش بدانی دل من خواسته آقا

هنگام شهادت که در آغوش تو باشم

یابن الحسن از دوریَت این دل شده حیران

هر جمعه هوایی شده تا از تو بگویم

کز ما تو جدایی و جدا نیستی از ما

دیگر من از این غیبت کبری چه بگویم

شاعر : نهاندل