خانه‌ی زهرا(س)

عصر بیداریست امروز عشق مادر ریشه دارد

هر که شد مجنون زهرا ترسی از دشمن ندارد

گر بسوزانند در را می زنیم آتش به دریا

خانه‌ی زهراست ایران ، سید و سادات دارد

دولت نمرود و آتش ، دین ابراهیم و گلشن

آری آری تیر و ترکش حاصلی اینگونه دارد

دوستی با مؤمنان و ، دشمنی هم با منافق

قدرت بازوی ایمان ، هیچ همتایی ندارد

غیرت سنّی و شیعه ، رمز پیروزی ما شد

دست با خون شهیدان ، نقش حق را می نگارد

در دل ما عشق زهرا ، راه ما راه ولایت

تُرک و گیلک ، کُرد و غیره ، نزد ما فرقی ندارد

شاعر : نهاندل

آقای ناپیدا

انگار می خواهی بباری پس ببار امشب

باز آسمان تاریک و سرد است و دلم شیدا

دریا به دنیا می زند هر روز و هر لحظه

با جزر و مد اشک تو آقای ناپیدا

آقای ناپیدا تو را کم دارد این دنیا

افسانه ها جای حقیقت را نمی گیرند

آماده ی یاری شدیم اما نمی آیی

یاران حق هرگز در این دنیا نمی میرند

آقای ناپیدا هنوز از ما تو دلگیری ؟

شرمنده ی زهرا (س) نکن ما را که نامَردیم

ما با غم دوری تو هر جمعه می خوابیم

یا حضرت مهدی کجایی ما پر از دردیم

فهمیده ایم آقا نباشی شهر ویران است

نه نه نبود تو دو عالم را پریشان کرد

دیگر بس است آقا بیا تنبیه شد دنیا

لطف تو ما را از خطاکاری پشیمان کرد

شاعر : نهاندل

عشق بی تاثیر

هر وقت و هرجایی در اوج عشق بودم

خالص ترین احساس را دیدی . ندیدی ؟

حال مرا جویا شوی می گویم آقا

حس اتاق مرگ را دیدی. ندیدی ؟

امید دارد دل که بر می گردی اما

عاشق به درد دل بریدن مبتلا شد

ساده در آغوش غریب مرگ افتاد

آقای من راز نبودت بر ملا شد

می خواستم همواره معشوق تو باشم

مست گناهی بودم و کردی به من اخم

ای وای بر من که ندیدم با گناهم

روی دل مولای خوبان می زنم زخم

ای وای بر این عشق بی تاثیر محبوس

ای وای بر این انتظار غرق طوفان

شرمنده گاهی با تکبر راه رفتم

من نا امیدت کردم آقای غریبان

شاعر : نهاندل

مجرم منم

آه ای پلاک گردنم ، آتش نباشی بر تنم

نزد خدا روز بلا ، شاهد تویی مجرم منم

باید در این عالم کمی ، ابلیس را اغوا کنی

مجنونِ جانم می شود آتش ، اگر لب وا کنی

از جوششِ من آگهی ، پا در رکابم می نهی

تا مرز جنّت آمدم ، اذن دخولم می دهی ؟

سجاده ی رنگینِ من ، بیتِ ستون دین من

از راز شب هایم بگو ، ای شاهد آمین من

افتاده بودم مست و تو ، بردی مرا تا بندگی

دیدم مددکار منی ، حیف است عمری بردگی

مدیون دنیا می شود ، هر آنکه شد دندان لق

محشور کن روزی مرا ، با شاهدانِ راه حق

قاری قرائت می کند ، آیات قرآن مرا

ای مونس تنهاییم ، آزاد کن جان مرا

با کفر می خواندم تو را ، با عشق ماندی در دلم

ای آخرین امّید و ای ، میزان حق و باطلم

ماهِ بنی هاشم مرا ، یک روز آدم می کند

روز قیامت سرخوشم ، چون یار یادم می کند

شاعر : نهاندل

به اندازه ی بخشش

می توانی تو به اندازه ی بخشش باشی

و به پهنای شبی بارانی

چه قدیمی شده ام درد مرا می دانی

باورت می شود این تنهایی ؟

ماهِ تنهای شبِ من به کجا می تابی ؟

به همان جا که هنوز

غربت باران هست

دلِ تنهایی هست

گوش کن می شنوی ؟

یک نفر این جا هست

جمعه ها حال مرا می دانند

تو بگو چند نفر بی خبر از باران اند ؟

همه هم پیمان اند ؟

سرخی مغرب جمعه همه را می بیند

منتظر راز غریبیِ تو را می داند

و خدا نام تو را می خواند

دلِ من گرچه سیه با تو ولی می ماند

و من اکنون همه جا حیرانم

گرچه ره می دانم

در پی بارانم

من گناهانم را

می کنم نقّاشی

حضرت خوبی ها…

می توانی تو به اندازه ی بخشش باشی ؟

شاعر : نهاندل

اما نشد

سایه ای خواست ببیند نور را اما نشد

چشمه ای خواست که دریایی شود اما نشد

ماه می خواست که تنها لحظه ای غایب شود

یک نفر خواست که از غیبت برون آید نشد

سال ها در انتظارِ ما بماند و برنگشت

باز از این اعمال بد روز ظهورِ ما نشد

یک نفر هم فکر آزادی از این دنیا نبود

در میان ملت ما هم کسی یارش نشد

آسمان در حسرت ماهی جدید آهی کشید

آهِ او آهسته بود و شهر طوفانی نشد

خلوت شب ها نشان از غربت او می دهد

خواستم عهدی ببندم با خدا اما نشد

با خدا باشی چه بد باشی و خوب ، او عاشق است

آدمی یک دل نبود و لحظه ای عاشق نشد

چشم خود را بستم و راهی شدم تا سادگی

گفتم آسان می شود دیوانگی اما نشد

شاعر : نهاندل

فریاد دل ما

نکند در شب تاریک رهایم بکنی

ز دلِ تنگِ من آقا تو جدایم نکنی

نکند لطف شما شامل حالم نشود

روز برگشتنتان حاصل فالم نشود

دیدی آقا چقَدَر از سحر جمعه گذشت

این دلِ عاشق من لایق دیدار نگشت

از زمان حضرت مهدی گله داریم بیا

حافظ دین و پناهنده به غاریم بیا

العجل ای تو که مولای یتیمان شده ای

خانه ی ما چه بدی داشت که پنهان شده ای

به فدای تو همه جان و همه بودنِ من

تو نباشی به خیال است همه آسودنِ من

تو نباشی چه کنیم آب به دریا نرسد

یک نفر نیست به فریاد دل ما برسد ؟

تو نبودی و من از ظلمت شب ترسیدم

لااقل کاش شبی خواب تو را می دیدم

شاعر : نهاندل

در عمل

گرچه غیبت امتحانی ساده نیست

هر کس از مهدی گذشت آزاده نیست

باورِ تنگ و دلِ تنگ و درنگ

زندگی هامان دوباره مانده لنگ

ما که در دنیا و دین سرگشته ایم

تا کجا دنبال مولا گشته ایم ؟

ما که در رفتار خود وا مانده ایم

حتما از یاری به او جا مانده ایم

بی مدد در دین مُردّد می شویم

از دوراهی های دل رد می شویم

عاشقی را ذکر لب ها می کنیم

در عمل اما خطا ها می کنیم

هیچ پرسیدیم امامِ ما کجاست ؟

او که شب ها گریه هایش بی صداست

نام مهدی ذکر لب هامان شده ؟

راه مهدی راه دل هامان شده ؟

با دعای عهد ما آخر چه شد ؟

یک نفر سرباز مولامان نشد ؟

تیره روزی های ما از غیبت است

تیرِ ما بر جانِ مولا مان نشست

شاعر : نهاندل

دیواری ندارم

من استعداد گل بودن ندارم

مثالی کهنه ام فعلی ندارم

شبی آشفته پلکی خسته بیدار

من عطر خیس باران را ندارم

به تقدیرم بگو تفسیر مبهم

من از خاکم گُلی اما ندارم

بگیر آرام دستم را خدایا

که بعد از مردن آغوشی ندارم

خدایا حس خوبی بود پرواز

برای من که بال و پر ندارم

چرا باز از سراشیبی پریدم

نفهمیدم که روحی از تو دارم

خدایا متهم باشم تو قاضی

به رحم بی مثالت چشم دارم

چنان مست گنه بودم که اکنون

هوا سرد است و دیواری ندارم

شاعر : نهاندل

احساس اشتباهی

راز شکستن من ، آهنگ عاشقانه

نامی بر او نهادم ، احساس اشتباهی

زیباتر از خدا را ، هرگز ندیدم اما

او را نگاه کردم ، احساس اشتباهی

امروز در تب این ، فردا فدای آنم

مرزی ندارد این دل ، احساس اشتباهی

رمان عاشقانه ، بیداری شبانه

بی حالی دمِ صبح ، احساس اشتباهی

آغوش گرم و بوسه ، راز سکانس حذفی

دیوانگی و پوچی ، احساس اشتباهی

امشب ببار باران ، آتش گرفته جانم

از عشق بی نصیبم ، احساس اشتباهی

از عشق تو بریدم ، بیهوده بودم عمری

حالا مرا ببخش از ، احساس اشتباهی

بی کار و پر گناهم ، پر کار و بی گناهی

راز شکستن من ، احساس اشتباهی

شاعر : نهاندل