دولت قابیلیان

آنچه می بینم مرا درگیر دنیا می کند

آنچه می خوانم مرا آگه ز فردا می کند

مانده ام مابِینِ دیوار بلند کفر و دین

تا کدامین جبهه دردم را مداوا می کند

دل بریدن نیست کار من ولی دل می‌برم

از هر انسانی که با ابلیس نجوا می کند

درد من پیدا ولی نادیدنی نا گفتنی است

هرکسی مجنون شود درعشق غوغا می‌کند

داستان آدم و حوّا غرورم را شکست

هرکسی اغوا شود از دوست پروا می کند

انتخاب دوست یا دشمن برای بندگی

باطن ما را به آسانی هویدا می کند

هرکسی دنیای فانی را برای خود خرید

همنشینان خودش را نیز شیدا می کند

دست معماران دنیا تا کجاها می رسد ؟

دستشان آیا جهنم را گوارا می کند ؟

هرکسی محبوب شد در دولت قابیلیان

بهر خود در آخرت آتش مهیا می کند

از گنهکاری که با قرآن عجین بوده بپرس

مِهرِ دشمن را چرا در قلب خود جا می‌کند؟

طالب خون شهید کربلا روز ظهور

چشم ها را محو زیبایی عُقبىٰ می کند 

شاعر : نهاندل

مرگ و عصیان

جنگ و طوفان بلا ، دردی به پهنای سَماء

اَرضِ خونین و غریبی های مردی رهنما

خیزشی سرشار از بینش ، شکوهی بی نظیر

موج بیداری ، رهایی بخش میلیون ها اسیر

از تباهی‌ها ، سیاهی‌ها، گذشتن واجب است

آی مردم ، وقت برگشت امام غایب است

این جهان‌ دارد نفس‌هایش به‌ سامان میرسد

دولت مستکبران کارش به پایان می رسد

جاهلان با دست خالی نزد مولا می‌روند

عاقلان با رمز یا حیدر به بالا می‌روند

چشمه‌ای می جوشد از هر گوشه‌‌ ی این سرزمین

حال دنیا را نپرسید هیچ کس در این زمین

حال این دنیا خراب و حال انسان ها خراب

عده ای مست موادّ و عده ای مست شراب

عده ای در حال جاسوسی به نفع دشمنان

عده ای درگیر پول و عده ای محتاج نان

درد و بیماری و اصلاً موجی از مرگ سفید

مرگ سرخِ مردمِ مظلوم و میلیون ها شهید

دیدم آن طفلی که سرتا پا به خون آغشته بود

دولت منجی نما او را به ناحق کشته بود

اشک های مادر او سوژه ی عکاس شد

شادی دنیا ولیکن سهم یک رقّاص شد

چادر مشکی ز سر ها رفت و فحشا زد کمین

چشم خود را بیشتر بگشا ، حقیقت را ببین

جشن و غوغا هست ، امّا شادی اصلی کجاست؟

خودکشی ، افسردگی ، دیوانگی،مشکل‌ کجاست؟

از زیان زلزله ، باد شدید ، آتشفشان

یک نفر حتی قوی مردان نمی یابند امان

مرگ‌ پشتِ‌ مرگ‌ و‌ عُصیان‌ پشتِ‌ عُصیان ، قصه‌بس

گرچه باز احوال دنیا را نپرسید هیچ کس

شاعر : نهاندل

قبله ی قلب

ماه اگــر آیـنـه ی نـور نـبـود ، عشق نبود

دل اگـر خانـه ی محبوب نبود ، عشق نبود

عـلّـت فـاصـلـه هـا را ز خــدا پـرسـیـدم

و خدا گفت که آن هم به جز از عشق نبود

قبر خاکی و کفن سهم من از این دنیاست

بـایـد او را بـپـرستم کــه نگـهـدارم شد

اوکه من‌ ساخته‌ی دستِ خودش بودم لیک

قیمت قـلب مــرا دیـد و خـریـدارم شـد

دین و دنیا سببِ وصلِ دل و محبـوب اند

کافـر آن است کــه از حبّ خــدا بُگریزد

هر که بی معصیت آرام نشد، مؤمن نیست

مؤمـن آنست کــه با یاد خــدا بـرخیزد

بی‌ سبب ‌نیست‌ که ‌در سینه‌ به‌ جز‌ یک‌ دل ‌نیست

هر کــه آمد نِگَهی بر دلِ ما کرد و گذشت

همه رفتند و خـدا ماند ، خــدا عاشق ماند

بَهرِ این عشق ، اطاعت ز خدا واجب گشت

بی قراریِّ من از چشم همـه پنهـان بـود

قـبـله‌ی قلب مــرا عشق فقط پیدا کــرد

هر چه از عشق بگویی به خدا می ارزد

آدم از عشقِ خــدا دلبری از حَــوّا کــرد

شاعر : نهاندل

نمی کشیم عقب

اَلا نفاق گرایان خارج از ایران ¹

اَلا نمازگزاران فارغ از ایمان

الا جهادگرانِ لعینِ کودک کش ²

الا عبا به تنان ، خائنانِ باور کش ³

الا اَجِنّه پرستانِ مُتّکی به خیال ⁴

الا جهنمیان اسیرِ در اَمیال

الا حرام خورانِ پریده از دیوار

الا معاویه های خَدومِ مردم دار

زمین به نفع شما دور خود نمی چرخد

خروس هم ز خروش شما نمی ترسد

توکل همه ی مومنان به معبود است

عَلَم همیشه به دستان اهل حق بودست

درِ امید به روی سیاهتان بستیم

به این دلیل که ما شیعه ی علی هستیم

علی تکامل دین و نزول باران است

اَلا که روز غدیر انقلاب ایمان است

از آن زمان که محمد پیمبر ما شد

ولایتِ اَسَدُ اللّه ، باور ما شد

اگر چه سهم علی ضربت و شهادت بود

میان آن همه جهل ، عاشقی سعادت بود

نظام کشور ایران چرا ولایی نیست ؟

برای مهدی موعود هم که جایی نیست

امام خامنه ای نور را نشان داده

ولی زمین و زمان دست جهل افتاده

سیاست عَلوی اختلاف می داند ؟

عدالت علوی اختلاس می داند ؟

حکومت علوی مستقل و خودجوش است

نگاه کن چه به سربند سبز منقوش است

ز یا علی مددی تا حسین ادرکنا

الا که سایه ی دشمن نمی شود مانا

اگر چه مرگ بِه از زندگی ننگین است

به هوش باش ، یَدِ انقلاب سنگین است

اگر چه غرب پرستان به پشت هر میزند

نمی کِشیم عقب ، تا ز خواب بر خیزند

حکومت علوی جای ظلم و عصیان نیست

الا نفاق گرایان سزای طغیان چیست ؟

شاعر : نهاندل

1 ) منظور مریم رجوی و امثال آن هاست

2) منظور داعش است

3) منظور فرقه ی شیرازی هاست

4) منظور برخی از عرفان های کاذب است که با اتکا به اجنه مردم را جذب و سپس آزار می دهند. از جمله محمد علی طاهری که با همین شیوه به فریب مردم پرداخت.

وای از آن دم که …

pdf

ای فروشنده کجایی که خریدار ، منم

گُلِ نرگس تو نداری و گرفتار ، منم

ساعت از چرخشِ این عقربه سرگیجه گرفت

ابر کم بود ، دعا کردم و باران نگرفت

گفتم عَجِّل لِوَلیِک که بیایی مولا

تو دلیل همـه ی بـودنِ مایـی مـولا

غافل از ثانیه ها خواب عمیقی داریم

از غم دوری مهدی (عج) چقَدَر بیداریم ؟

ناشناس است و غریب است و خدا می داند

که درون دلش از شیعه چه دردی دارد

ای مسلمان خبر از دردِ امامت داری ؟

می کند گریه که دست از گنهت برداری

هیچ می دانی امامِ تو ، تو را می بیند ؟

که تو در حال گناهی و خدا می بیند ؟

آخر این ها چه لباسیست که بر تن داری ؟

چادر از حضرت زهراست ، از آن بیزاری ؟

خواهرم ، جسم تو فانی ست دل از آن برکن

یار او باش و دلِ منتظران را نشکن ؟

مِنَّتی نیست ولی گر تو نباشی یارش

یک نفر جای تو آید که شود سردارش

باختن رسم غریبی ست ولی می بازی

وای از آن دَم که خدا از تو نباشد راضی

شاعر : نهاندل

محب اهل کسا

هر کس که بی تفاوت عبور از خدا کند

می کوشد اِنس را ز ملائک جدا کند

آزاده ای که بَرده ی نفسِ خودش شود

یک روز سهم آتش و درد و عطش شود

پیداست آدمی به دَمی می رود زِ یاد

اولاد و مال و شهرت او می رود به باد

با بارِ معصیت طلبِ جان کند ولی

بیچاره آن کسی که نشد پیروِ علی

هر کس به اهلِ بیت ندارد ارادتی

هرگز قبول نیست از او هیچ عبادتی

هر کس به بغض آل عبا مُرد کافر است

پیمانِ بندگی که شکست ، عُمر باطل است

آنان که از خدا کرم و لطف دیده اند

با حُبّ اهل بیت به مقصد رسیده اند

روزی که مال و طایفه سودی نمی کند

بیگانه بی شفاعت آن ها چه می کند ؟

گیرم که بی سواد و شاید مهندس است

قبر مُحِبّ آل محمّد مقدس است

از یاد رفتن عاقبت مردگان شود

تنها مُحِبّ اهلِ کَسا جاودان شود

شاعر : نهاندل

جاذبه ی کاذب

عشق آنست که هر دم نگرانش باشی

با عبور از خودت آرامش جانش باشی

عاشق از عمق وجودش به تو ایمان دارد

عاشقی سوزش چشمی که نهان می بارد

عاشقی جاذبه ی کاذب لیلی ها نیست

خواهرم پشت نگاه کج مجنون ها چیست ؟

می بَرَد دامن تنگت دلِ نامردان را

می فروشی به هوا ، جنّتِ جاویدان را

چه ندیدی که بریدی ز خدا ای بانو ؟

دل خود را به هوس ها نسپاری بانو

عشق و ایمان خدا را به خودت باور کن

و به فرمان خدا چادر خود را سر کن

ناز و آراستگی در بدنی عریان نیست

رنگ موهای تو بازیچه ی نامردان نیست

گفته بودی که دلِ پاک مهم است ولی

پاکی آن نیست که با هر قدمی دل بِبَری

پاکی آن است که قرآن به تو از جانب او

آمِنوا گفت و بلافاصله بعدش عَمِلوا

برق آرایش و لاکَت به جهان می تابد

حضرت فاطمه (س) اینگونه تو را دریابد ؟

غرب از آن روز که آورد لباسی رنگین

بی حجابیِ تو شد جنگ جدایی از دین

تو ندانسته به چنگال عناد افتادی

عاشقی را تو نه از دست ، که از دل دادی

رفت از دست تو عمری که به پوچی سر شد

رفتی از یاد جهان ، دست تو خالی تر شد

بی حجابی فقط از عمر جَمالت کم کرد

زود آمد به سراغت غم و تنهایی و درد

تنگی دامن تو چشم جهان را بِرُبود

در کنار تو چرا غیرت یک مَرد نبود ؟

شاعر : نهاندل

طعمه

دل را کسی به دُزد امانت نمی دهد

گفتار نرم ، عشق نشانت نمی دهد

مجنون واقعی هدفش لیلی است و بس

دور از نگاه ، دل به خیانت نمی دهد

چشمان هرزه سهم شما نیست خواهرم

این حکم را خدا به تو تنها نداده است

فرمان خالق است حجابت عزیزِ دل

مشقی که جز به حدّ توانت نداده است

گفتی به دل نگاه کن ، امّا عزیز من

از پاکیِ دلِ تو ، خدا بی خبر که نیست

یک عمر زندگی تو در بین مرد و زن

نوع لباس و برق لبت بی اثر که نیست

عمری شنیدم از همه عالَم همین ندا

رحمت به آنکه پای هوس های دل نسوخت

بیچاره آن کسی که خدا را به تار مو

یا بیشتر ، برای خوشی های خود فروخت

با حفظ اختیار خود آزاده باش و بس

بد بودن حجاب ، اطاعت ز دشمن است

وقتی که غرب ، طرح لباس تو را کشید

یعنی که اختیار لباس تو با من است

با یک نظر به جامعه ی غرب می توان

فهمید لذّت بشر از ظاهر تو است

نگذار طعمه ی هدف کافران شوی

حفظ حریم جامعه با چادر تو است

شاعر : نهاندل

رسم دل دادن به گل ها

پروانه ها هر دم به شعله چشم می دوزند

پروانه ها هر دم به عشق شعله می سوزند

پروانه ها عمری کم ، اما جاودان دارند

پروانه ها شب با نماز عشق بیدارند

گر چه کمی خاکی تر از اهل زمین بودند

از آسمان ها رد شدند عاشق ترین بودند

پروانه ها این گونه درس بندگی دادند

با اولین فرمان رهبر زندگی دادند

هر آنچه می گوییم ما ، پروانه ها دیدند

هر آنچه می دیدیم ما ، آن ها پرستیدند

گویی شهادت داستان دیگری دارد

دریا نمی خواهد دل از امواج بردارد

باید که دلتنگ شهادت بود و پروا کرد

پروانگی را رسم دل دادن به گل ها کرد

باید طلای گنبد دین و ولایت بود

باید که در راه خدا یعنی هدایت بود

دشمن بگوید هرچه ، ما خود را نمی بازیم

با خاک خونین شهر ، تیر و نیزه می سازیم

از دشمنان نانی نمی گیریم و یکرنگیم

تا انقلابی اقتصادی خوب می جنگیم

با دقتی کامل به شعله چشم می دوزیم

پروانه هستیم و به عشق شعله می سوزیم

شاعر : نهاندل