آغوش زخم های بزرگ

باید دری شکسته شود تا رها شوی

باید نگاه خسته شود تا سفر کنی

باید اراده ای بکنی تا رهت دهند

باید که پا به پای امامت خطر کنی

آغوش زخم های بزرگ است قلب ما

هر کس به قدر قدرت خود ضربه می زند

باید خبر کنند طبیبان زبده را

اما به زخم کشته که مرهم نمی زنند

ما کشتگان راه اباصالحیم و بس

سر های ما به روی بدن ماندگار نیست

باید به پای یار بسوزیم و جان دهیم

دلتنگ بودن علت دیدار یار نیست

عاشق ندیده ام که فرار از خدا کند

چاقوی تیز دسته ی خود را نمی برد

بی چادر سیاه و بدون نماز شب ؟

این عاشقی به درد خدایم نمی خورد

فریادی از غریب غریبان شنیده ام

آسان نبود گریه ولی سخت هم نبود

این درد بی توقف فرزند نرجس است

آزاده ای که محرم اهل حرم نبود

برخیز از برای دفاع از حریم عشق

تسلیمِ امرِ صاحبِ امر ، عینِ بندگیست

احیا نکرده ای مگر این قلب خفته را ؟

بیراهه رفتن تو فقط مرگ زندگیست

عمری به سادگی خود اقرار کرده ایم

اما به قلب ساده ی ما سخت می گذشت

لایق نبوده ایم که او را ندیده ایم

او از کنار خانه ی ما هم نمی گذشت

شاعر : نهاندل

چه کردیم

نمی دانم چرا دنیا خراب است

به هر سو می روم گویی سراب است

شبیه مرده جسمی سرد دارم

خدا هم خسته ام هم درد دارم

شُکوهِ قله ام را ابر پوشاند

نفس هایم درون باد جا ماند

منم فرهادِ بی فریادِ عاشق

من اقیانوس مواجم نه قایق

کدام آیینه از رویم گذر کرد ؟

دلم را معدن تاریک زر کرد

به قرآنی که می خواندم سحرگاه

قسم خوردم بمیرم در همین راه

نشانم داده معبودم کسی را

که می گیرد تبِ دلواپسی را

به جاءَ الحَقِّ او دل ها بهار است

حضورش نور باور های تار است

به گفتارش همه عالم مطیع اند

مطیعان صاحب قلبی وسیع اند

کجا پیدا کنم صاحب زمان را ؟

چرا یاران نمی گویند اذان را ؟

چه کردیم عاشقی تنها نماند ؟

چه کردیم عشق بی سامان نماند ؟

چه کردیم حرمتی باشد حرم را ؟

چه کردیم آن همه لطف و کرم را ؟

چرا محتاج را یاری ندادیم ؟

چرا از درد می گوییم و شادیم ؟

چرا با کینه پر کردیم دل را ؟

چرا آلوده کردیم آب و گل را ؟

چرا تعبیر ما از آشنایی

شروعش دیر و پایانش جدایی ؟

کجا رفت آن وفاداری و غیرت ؟

سلاح نرم آمد کو بصیرت ؟

به دشمن ناسزا گفتیم یا خود ؟

به جنگ دشمنان رفتیم یا خود ؟

چه کردیم ابرِ بی باران ببارد ؟

هنوز او اذن برگشتن ندارد

شاعر : نهاندل

یغما

دم به دم هر نفسم عطر گلی می طلبد

چه کنم با دل تنگم که به یغما نرود؟

خواب بودم که خدا سهم مرا دنیا کرد

اشک چشمان مرا وارث این دریا کرد

مدد از جانب آن قلب پریشان نرسید

نور ایمان به دل بی سر و سامان نرسید

روز ها معجزه می خواستم آرام شوم

که خدا گفت در احساس خود ادغام شوم

همه جا نقش خدا بود و هدف پیدا شد

شب تاریک سحر گشت و دلم شیدا شد

خبر آمد که خدا اشک مرا می بیند

و کسی نیست جز او غم ز دلم برچیند

قلب من می تپد انگار که احیا گشتم

با تو بی تاب ترین آدم دنیا گشتم

بی تو می میرم و خاک است سرایم اما

تو خدایی و نخواهم شد از این عشق جدا

گرچه عمریست به تنها شدن عادت دارم

با امید است که راهی به سعادت دارم

کاش می شد که دلی را به نگاهی خوش کرد

به خدا با دل تنها نتوان سازش کرد

شاعر : نهاندل

خدای آشنا به درد دل‌ها
خدای خالق زمین و گل‌ها
جهان ما پر از ستمگر شده
ظلم و بدی تو دنیا بیشتر شده
انگاری هیچکسی نداره رحمی
زمین و آسمون نداره نظمی
تو قلبامون هزار هزار تا درده
شیطونم این وسط به ما میخنده
به حق زهرا(س) ما رو سر به راه کن
زندگی شیطونا رو سیاه کن
به حق زینب(س) برسون آقا رو
نفس بریدیم برسون هوارو
ما شیعه های فاتح خیبریم
برای آقا بهترین یاوریم
پرچم یامهدی رو دوش ماهاست
امید ما فقط ظهور مولاست

شاعر : الهام عارف پور

از چه می گوییم؟

اهل دنیا نیستیم اما به دنیا آمدیم

قله منزلگاه ما بود و به دریا آمدیم

ذره ای خاکیم و از امواج پروا می کنیم

در دل تاریک شب با یار نجوا می کنیم

دین ما عشق است و نفرت از مخالف های دین

آسمانی ها چه می خواهند از اهل زمین ؟

از چه می گوییم ؟ از سرخی خون از ظلم ها ؟

عالَمی خواب است و جاهل ، حامی این جرم ها

قلب ما آکنده از درد نبودش نیست ، هست ؟

وای بر ما تا کجا باید در این زندان نشست ؟

رهگذر باشیم و از راه حقیقت نگذریم ؟

وای بر ما عاقبت خود را به دوزخ می بریم

شاعر : نهاندل

فاتح فتنه

عاشقی جاذبه ای داشت ، خدا می داند

عمرِ اندک ، ثمری داشت ، خدا می داند

استوار است اگر دین محمد امروز

علتش خون شهید است ، خدا می داند

سال ها یاوه شنیدیم ز اغوا شدگان

عده ای مست دروغ اند ، خدا می داند

یاوه در ارزش کار شهدا بی اثر است

قدر جانی که فدا گشت ، خدا می داند

شیعیان نسل به نسل از شهدا یاد کنید

خطری هست ز دشمن که خدا می داند

از شهادت که بِبُرّیم به ما می تازند

نقشه ای شوم کشیدند ، خدا می داند

راه پیروزی ما بیعت با اسلام است

نسل ما نسل ظهور است ، خدا می داند

فاتح آن است که در فتنه بصیرت دارد

دشمن اما کر و کور است ، خدا می داند

دشمن از غیرت و دینداری ما می ترسد

قدر ما را چه کسی غیر خدا می داند

هرکسی رفت به میدان جهاد عاشق بود

بت شکن اهل ریا نیست ، خدا می داند

شاعر : نهاندل

دولت قابیلیان

آنچه می بینم مرا درگیر دنیا می کند

آنچه می خوانم مرا آگه ز فردا می کند

مانده ام مابِینِ دیوار بلند کفر و دین

تا کدامین جبهه دردم را مداوا می کند

دل بریدن نیست کار من ولی دل می‌برم

از هر انسانی که با ابلیس نجوا می کند

درد من پیدا ولی نادیدنی نا گفتنی است

هرکسی مجنون شود درعشق غوغا می‌کند

داستان آدم و حوّا غرورم را شکست

هرکسی اغوا شود از دوست پروا می کند

انتخاب دوست یا دشمن برای بندگی

باطن ما را به آسانی هویدا می کند

هرکسی دنیای فانی را برای خود خرید

همنشینان خودش را نیز شیدا می کند

دست معماران دنیا تا کجاها می رسد ؟

دستشان آیا جهنم را گوارا می کند ؟

هرکسی محبوب شد در دولت قابیلیان

بهر خود در آخرت آتش مهیا می کند

از گنهکاری که با قرآن عجین بوده بپرس

مِهرِ دشمن را چرا در قلب خود جا می‌کند؟

طالب خون شهید کربلا روز ظهور

چشم ها را محو زیبایی عُقبىٰ می کند 

شاعر : نهاندل

مرگ و عصیان

جنگ و طوفان بلا ، دردی به پهنای سَماء

اَرضِ خونین و غریبی های مردی رهنما

خیزشی سرشار از بینش ، شکوهی بی نظیر

موج بیداری ، رهایی بخش میلیون ها اسیر

از تباهی‌ها ، سیاهی‌ها، گذشتن واجب است

آی مردم ، وقت برگشت امام غایب است

این جهان‌ دارد نفس‌هایش به‌ سامان میرسد

دولت مستکبران کارش به پایان می رسد

جاهلان با دست خالی نزد مولا می‌روند

عاقلان با رمز یا حیدر به بالا می‌روند

چشمه‌ای می جوشد از هر گوشه‌‌ ی این سرزمین

حال دنیا را نپرسید هیچ کس در این زمین

حال این دنیا خراب و حال انسان ها خراب

عده ای مست موادّ و عده ای مست شراب

عده ای در حال جاسوسی به نفع دشمنان

عده ای درگیر پول و عده ای محتاج نان

درد و بیماری و اصلاً موجی از مرگ سفید

مرگ سرخِ مردمِ مظلوم و میلیون ها شهید

دیدم آن طفلی که سرتا پا به خون آغشته بود

دولت منجی نما او را به ناحق کشته بود

اشک های مادر او سوژه ی عکاس شد

شادی دنیا ولیکن سهم یک رقّاص شد

چادر مشکی ز سر ها رفت و فحشا زد کمین

چشم خود را بیشتر بگشا ، حقیقت را ببین

جشن و غوغا هست ، امّا شادی اصلی کجاست؟

خودکشی ، افسردگی ، دیوانگی،مشکل‌ کجاست؟

از زیان زلزله ، باد شدید ، آتشفشان

یک نفر حتی قوی مردان نمی یابند امان

مرگ‌ پشتِ‌ مرگ‌ و‌ عُصیان‌ پشتِ‌ عُصیان ، قصه‌بس

گرچه باز احوال دنیا را نپرسید هیچ کس

شاعر : نهاندل

قبله ی قلب

ماه اگــر آیـنـه ی نـور نـبـود ، عشق نبود

دل اگـر خانـه ی محبوب نبود ، عشق نبود

عـلّـت فـاصـلـه هـا را ز خــدا پـرسـیـدم

و خدا گفت که آن هم به جز از عشق نبود

قبر خاکی و کفن سهم من از این دنیاست

بـایـد او را بـپـرستم کــه نگـهـدارم شد

اوکه من‌ ساخته‌ی دستِ خودش بودم لیک

قیمت قـلب مــرا دیـد و خـریـدارم شـد

دین و دنیا سببِ وصلِ دل و محبـوب اند

کافـر آن است کــه از حبّ خــدا بُگریزد

هر که بی معصیت آرام نشد، مؤمن نیست

مؤمـن آنست کــه با یاد خــدا بـرخیزد

بی‌ سبب ‌نیست‌ که ‌در سینه‌ به‌ جز‌ یک‌ دل ‌نیست

هر کــه آمد نِگَهی بر دلِ ما کرد و گذشت

همه رفتند و خـدا ماند ، خــدا عاشق ماند

بَهرِ این عشق ، اطاعت ز خدا واجب گشت

بی قراریِّ من از چشم همـه پنهـان بـود

قـبـله‌ی قلب مــرا عشق فقط پیدا کــرد

هر چه از عشق بگویی به خدا می ارزد

آدم از عشقِ خــدا دلبری از حَــوّا کــرد

شاعر : نهاندل

نمی کشیم عقب

اَلا نفاق گرایان خارج از ایران ¹

اَلا نمازگزاران فارغ از ایمان

الا جهادگرانِ لعینِ کودک کش ²

الا عبا به تنان ، خائنانِ باور کش ³

الا اَجِنّه پرستانِ مُتّکی به خیال ⁴

الا جهنمیان اسیرِ در اَمیال

الا حرام خورانِ پریده از دیوار

الا معاویه های خَدومِ مردم دار

زمین به نفع شما دور خود نمی چرخد

خروس هم ز خروش شما نمی ترسد

توکل همه ی مومنان به معبود است

عَلَم همیشه به دستان اهل حق بودست

درِ امید به روی سیاهتان بستیم

به این دلیل که ما شیعه ی علی هستیم

علی تکامل دین و نزول باران است

اَلا که روز غدیر انقلاب ایمان است

از آن زمان که محمد پیمبر ما شد

ولایتِ اَسَدُ اللّه ، باور ما شد

اگر چه سهم علی ضربت و شهادت بود

میان آن همه جهل ، عاشقی سعادت بود

نظام کشور ایران چرا ولایی نیست ؟

برای مهدی موعود هم که جایی نیست

امام خامنه ای نور را نشان داده

ولی زمین و زمان دست جهل افتاده

سیاست عَلوی اختلاف می داند ؟

عدالت علوی اختلاس می داند ؟

حکومت علوی مستقل و خودجوش است

نگاه کن چه به سربند سبز منقوش است

ز یا علی مددی تا حسین ادرکنا

الا که سایه ی دشمن نمی شود مانا

اگر چه مرگ بِه از زندگی ننگین است

به هوش باش ، یَدِ انقلاب سنگین است

اگر چه غرب پرستان به پشت هر میزند

نمی کِشیم عقب ، تا ز خواب بر خیزند

حکومت علوی جای ظلم و عصیان نیست

الا نفاق گرایان سزای طغیان چیست ؟

شاعر : نهاندل

1 ) منظور مریم رجوی و امثال آن هاست

2) منظور داعش است

3) منظور فرقه ی شیرازی هاست

4) منظور برخی از عرفان های کاذب است که با اتکا به اجنه مردم را جذب و سپس آزار می دهند. از جمله محمد علی طاهری که با همین شیوه به فریب مردم پرداخت.